خمپاره از یک خرج اصلی و چند خرج کمکی(بسته به دوری و مسافت) درست شده‌است که پس از انفجار در لوله، آن را پرتاب می‌کند.

بخش‌های گوناگون

خمپاره از ۳ بخش درست شده‌است:

    ماسوره: که در بالا است و وظیفه آن ایجاد موج انفجار می‌باشد.
    بدنه: که محل قرار گرفتن مواد منفجره‌است وپس از رسیدن موج از ماسوره بلافاصله ماده منفجره درون آن منفجر شده و بدنه بصورت ترکش در می‌آید.
    پره کنترل: که در انتها قرار دارد و کار آن پیشبرد گلوله در مسیر مستقیم می‌باشد.
اما نیروی پیش راننده خمپاره ۲ مرحله‌ای است که پشت سر هم کار می‌کنند.
    خرج پرتاب اولیه یا چاشنی ته فشنگی: که شبیه گلوله‌های تفنگ‌های شکاری است و در ته خمپاره و وسط پره کنترل قراردارد.
    خرج پرتاب ثانویه یا خرج پرواز: که بدور پره قرار می‌گیرد و بسته به مسافت و زاویه خمپاره انداز تعداد آن به هنگام شلیک فرق می‌کند.

کارکرد
هیچ چاشنی توانایی پرتاب گلوله خود را ندارد. گلوله خمپاره نیز از این امر مستثنی نیست. گلوله خمپاره از نوع نیمه آماده هستند. چاشنی خمپاره مانند سایر گلوله‌ها در مرکز انتهای گلوله قرار دارد که پس از گذاشتن و رهایی گلوله در خمپاره انداز (ازقسمت پره) ابتدا چاشنی ته فشنگی به سوزن برخورد کرده وآتش می‌گیرد و شعله‌های آتش از سوراخهای روی پایه پره خارج شده و خرجهای پرتاب ثانوی را آتش می‌زند و بدین سان گلوله تا هدف به پیش می‌رود. انفجار خرجها باعث تولید گاز شده و این فشار باعث پرتاب گلوله تا مسافت مورد نظر می‌شود. گاه خرجهای کمکی به دور خرج اصلی پیچیده می‌شوند. خرج اصلی توان اندکی برای پرتاب گلوله دارد، بنابر این معمولاً از خرج کمکی استفاده می‌شود. تعداد خرجهای کمکی بستگی به فاصله هدف از قبضه خمپاره انداز دارد. البته زاویه خمپاره انداز نقش مهمی در بُرد گلوله دارد.



شلیک خمپاره توسط یک سرباز آمریکایی در افغانستان

خمپاره‌انداز یک توپ سرپر است که گلوله‌ها را با شتاب کم و در مسیرهای بالستیک کمانی به فواصل نزدیک پرتاب می‌کند و طول لوله آن، کمتر از ۱۵ برابر اندازه کالیبرش است.

پیشینه و کارکرد

یک خمپاره‌انداز معمولاً از یک لوله تشکیل شده که گلوله به داخل آن رها می‌شود و پس از برخورد با سوزن آتش، باعث انفجار مواد پیشران شده و گلوله تشکیل می‌شود. در مقابل خمپاره اندازها، می‌توان به برادران بزرگتر آنها یعنی هویتزرها و توپخانه‌های صحرایی اشاره کرد که دارای سرعت بیشتر، برد بالاتر و مسیر پروازی با انحنای کمتری هستند. در قرن ۱۹ در اوایل قرن ۲۰ از خمپاره اندازهای ثابتی استفاده می‌شد که کالیبر آن‌ها گاه به یک متر می‌رسید. البته از یک خمپاره انداز حتی می‌توان برای شلیک گلوله‌های ویژه آتش بازی و گلوله‌های دودزا نیز استفاده کرد.

کپی برداری فقط با ذکر منبع مجاز است/hawax